Najprawdopodobniej nie jest to inna postać tej samej choroby, lecz inna choroba niż choroba afektywna jednobiegunowa. Pojawia się wcześniej - ok. 20 r. ż. Nie ma prawidłowości, że okresy remisji skracają się w 4 pierwszych fazach. Okresy remisji zazwyczaj krótsze niż w chorobie jednobiegunowej. Obraz fazy depresyjnej jest niemal identyczny, ale objawy depresji rozwijają się szybciej. Obecne są wszystkie objawy typowe dla fazy depresyjnej choroby jednobiegunowej. Choroba periodyczna, ale obok faz depresyjnych obecne też fazy maniakalne. Jest to periodyczność nieregularna - nie można przewidzieć, jaka będzie następna faza choroby, rzadko zdarza się naprzemienność faz. Po przeminięciu fazy zwykle okresy remisji. W szczególnie ciężkich przypadkach fazy przechodzą jedna w drugą i to może następować z dnia na dzień.

Fazy maniakalne: trwają krócej niż fazy depresyjne. Objawy:

▪ zaleganie wzmożonego nastroju z elementami ekspansji;

▪ wzmożenie całego życia popędowego - radość życia, istnienia, mniej to widać w zakresie innych popędów, chorym szkoda czasu na spanie, nie objadają się, ale nie ma zaniku łaknienia, chętnie sięgają po używki;

▪ wzmożony popęd psychoruchowy, wzmożona aktywność, potrzeba działania, łatwo zmieniają się upodobania, chorzy stają się wielomówni, pełni optymizmu, towarzyscy, syntoniczni - ten dobry nastrój udziela się otoczeniu. Jeśli napęd psychoruchowy jest umiarkowanie wzmożony, łatwo zdobywają znajomych, łatwo uruchamiają swoje zdolności, talenty i potrafią je dobrze wykorzystać. Ale w miarę narastania tego pobudzenia psychoruchowego myślenie staje się coraz płytsze, powierzchowne, zainteresowania coraz bardziej zmienne, narasta niecierpliwość, chwiejność afektywna, rozdrażnienie. Lekkomyślnie trwonią wszystkie dobra, jakimi dysponują. Rozwijają aktywność seksualną, dużo piją, sięgają po używki, żyją "pełnią życia". Drażliwość, wybuchowość, co może skutkować wykroczeniami;

▪ zdają sobie sprawę z nienaturalności swojego stanu, ale trudno się godzą na leczenie psychiatryczne, bo ten stan jest subiektywnie przyjemny. Nie są oni niebezpieczni ani dla siebie, ani dla otoczenia, chyba że w szczególnych przypadkach - stanu szałowe. Gdy stan maniakalny trwa miesiącami, chory może zrujnować siebie, finanse rodziny, jej opinię. Taki stan maniakalny trwa 0,5 - 1 miesiąca, nieleczony - 3-6 miesięcy, może też trwać latami. Nie ma leków specyficznych leczących stan maniakalny, stosuje się leki neuroleptyczne, uspokajające, zmniejszające napęd psychoruchowy.

Choroby afektywne jedno- i dwubiegunowe są przewlekłe i nieuleczalne. W chorobie afektywnej dwubiegunowej istnieje pewne możliwość zapobiegania nawrotom choroby: sole litu i karbamazepina, przyjmowane codziennie przez lata zapobiegają nawrotom lub łagodzą przebieg nawrotu. Zdarza się, że choroba afektywna dwubiegunowa przebiega jednofazowo: występują tylko fazy maniakalne przedzielone okresami remisji. Fazy maniakalne również były leczone wstrząsami, ale obecnie są one traktowane jako ostateczność.